مرگ

اگر انسان را يك سيستم فرض كنيم، علائم پيري به مثابه‌ي خرابي سيستم است.

ماشين‌ها پير كه مي‌شوند دفعات خرابي‌شان زياد مي‌شود. با افزايش طول عمر ماشين اگر ماشين به درستي طراحي شده باشد يعني نقص طراحي نداشته باشد، تعداد خرابي‌هايش در هر دوره (ماه مثلا) به طور خطي زياد مي‌شود. اگر نقص طراحي داشته باشد، يا اگر طراحي شده باشد كه روزي بميرد، رشد تعداد خرابي‌هايش نمايي خواهد بود. اين مستقل از ميزان پيچيدگي سيستم است.

در مورد انسان متاسفانه حالت دوم صادق است. با بالا رفتن سن احتمال خرابي (بيماري) به طور نمايي بالا مي‌رود. ما برنامه‌ريزي شده‌ايم براي مرگ. شبيه بودن علائم پيري در همه‌ي آدم‌ها هم اين را تاييد مي‌كند. يعني حتا اگر از حوادث جان به در بريم، هر يك از ما نقص ژنتيكي دارد كه بالاخره مرگش را رقم خواهد زد.

براي پيدا كردن اين نقص‌ها كافي است نگاهي به علت مرگ درگذشتگان خانواده بياندازيد.