كيمياي كودكي

نه مرا سوز سينه بود
نه دلم جاي كينه بود

امروز كه صداي كيميا را شنيدم، باز به سراغ اين دو سه خط پيش‌نويس آمدم. يادم آمد:

نيمه‌شب يك ساعت دست نيافتني بود. اولين بار كه به نيمه شب رسيدم، تا صبح خوابم نبرد. بچه‌هاي نيمه‌شب. اين مبارزه با خواب تا امروز بيماري من است.

يك دختر موطلايي 5-6 ساله. من هفت ساله بودم. دچار شدم و ماندگار شد. در يك بشكه‌ي 220 ليتري بازي مي‌كرديم. آشپزخانه و نشيمن و بازار و اتاق خواب همانجا بود. يك مدل كوچك از زندگي كه دو سه روز نپائيد.

رؤياهايم غوطه‌وري در آبي زلال و خنك بود، يا پرواز در آبي آسمان.

بعداز ظهرها همه مي‌خوابيدند. من مي‌زدم بيرون و در كوچه‌هاي خلوت و گرم تابستان شهر پرسه مي‌زدم. شهر مال من بود. خزه‌ي روئيده در سايه‌ي ديوار بلند خشتي، دقيقه‌هاي طولاني يك اكتشاف شوق‌انگيز بود.

توي حياط مدرسه، نشسته‌ايم پشت به فنس‌‌ها. دخترها يكي يكي مي‌آيند و من براي هركدامشان يك قصه مي‌گويم تا زنگ انشا براي كلاس بخوانند. سر كلاس، منِ نارسيست كيف مي‌كنم كه دارم تكرار مي‌شوم.

خدا نزديك نبود. دور اما در پاره ابري كه به زحمت از آن دهان باز كرده بود و بزرگ‌منشانه سخن مي‌گفت.

راه رفتن در تاريكي مطلق. در كوچه‌هاي بي برق و شب‌هاي بي‌مهتاب. مي‌روم در دل سابات كه بترسم و از قدمي كه پيش مي‌گذارم كيف كنم. و باز بترسم و بترسم.

غمگين مي‌شدم اما رنج نمي‌كشيدم. اين ملكوت من بود.

شادي تو مي‌نوشم، كيمياي جان را